Bereket, sonsuz güç, kahramanlık ve erkeklik sembolü olan Koç boynuzu Motifi, genellikle zemin süslemeleri ve halıların göbek kısımlarında karşımıza çıkan bir Anadolu Motifidir. Koçlu Yanış, Koçbaşı, Boynuzlu Yanış, Boynuzlu Yakma gibi isimlerle de anılan bu motif, mitolojide Tammuz, Telepinu, Attis gibi figürlerle eşleştirilmiş ve en eski evrensel motiflerden birisi olmuştur. Koç boynuzu Motifi’nin hemen hemen her toplumda farklı isimlerle yer almasının nedeni, “kahramanlık ve cesaret” gibi evrensel olguların erkek egemen toplumlar için önem arz etmesi olmuştur.
Koç boynuzu Motifini Altaylar en kutsal mühür olarak resmedip kullanmış, Türkmenler eve bereket getirsin diye süs eşyalarına işleyip konaklarının kapısına asmış ve kadınlar erkeklerinin katıldığı savaşlarda onlara cesaret versin diye kılıç kabzalarına işlemiştir.
Koç boynuzu Motifi, doğurma ve üreme sembolü olarak da görülmektedir. Erkeğin, soyların devamındaki gücüne dikkat çekmek için kullanılır. Ayrıca tarımda kullanılan “saban” aletinin bulunuşu ve kullanımı ile toplumların anaerkil düzeni değişerek ataerkil düzen ön plana çıkmış; öküz, koç, boğa gibi hayvanların kullanımı sıklaşmış, boynuzları da simgesel olarak erkek kuvvetini temsil etmeye başlamıştır.
Fakat nice analar vardır ki dünyaya bedel kahramanlar doğurur; yeri gelir bebeğini beşikte bırakıp cepheye koşar. İşte bu yüzden Koç boynuzu, Türk’ün havsalasında bazen bir Nene Hatun, bazen bir Koca Seyit imgesidir.